reminiscencje z młodości moich rodziców

Świat przeszłości, a szczególnie dzieciństwa wydaje się zawsze ustabilizowany, bezpieczny i funkcjonalny.
Teraźniejszość z kolei niepewna i dążąca prawdopodobnie do dekadencji i rozpadu wszelkich znanych norm, które potrafiły trzymać dotąd świat w jednym kawałku.
Właśnie poczułem się winny. Tak jakby to moje życie (w którym obserwuję tą entropię) było powodem, przez który w przeszłość odszedł świat, w którym ludzie znali swoje miejsca i zadania. Tak jakby to przez to, że pojawiłem się na świecie, pojawiła się ta drażniąca różnica w momencie przechodzenia historii w przyszłość, wciąż niepewną i niewyobrażalną w dalszej perspektywie niż kilkudniowa.
Nie mogę sobie wyobrazić, że tyle miliardów ludzi przede mną zmagało się podobnie z codziennym pojmowaniem świata od nowa i utrzymywaniem za wszelką cenę pozorów jego uporządkowania.

się nie zdarza

Dzisiaj niestety nie będzie o katastrofach.
Dzisiaj na swoje zupełnie prywatne potrzeby muszę odreagować emocje związane z niespodziewaną i nieokiełznaną radością.
Uznałem oto, że już czas przyznać się także przed moją ostateczną instancją, że przegrałem. Wiem, że wiedziała i to zapewne wcześniej ode mnie. Należało się jej jednak jakieś wyjaśnienie w sprawie tego, jak spożytkowałem pomoc udzielaną mi przez długie trzy lata. Właściwie to bardziej przed Nią było mi wstyd niż przed sobą z tego całego powodu. Żeby nie przetrzymywać tego dłużej po powrocie z pracy, przed pierwszą w nocy wysłałem maila, z krótkim opisem katastrofy oraz moich planów na życie, czyli braku planów.
Nie minęło 11 godzin i zgarnęła mnie tylko ze schodów, gdzie w oczekiwaniu standardowo przyjąłem koczowniczą pozycją, a ponieważ gabinet był zajęty, poszliśmy do kawiarni.
W moim życiu sprawy nigdy nie toczą się tak szybko i tak pomyślnie. Wystarczyłby więc opis sytuacji, żeby stało się wiadomym, że ktoś-a-najpewniej-Ona maczała w tym palce.
Poranek też był ciekawy. Bo mimo, że wyraźnie zimno, to statystyczna większość ludzi na ulicach w krótkich rękawach lub z odkrytymi nogami. Mi też udało się trafić w dzisiejszy zbiorowy styl miasta.
Ona też ubrała się letnio i chyba po raz pierwszy w historii mojego obserwowania, na biało.
Już na wstępie potraktowała mnie z politowaniem. W jednym momencie ustawiła mnie w pozycji człowieka i to takiego, który ma przecież naturalnie coś przed sobą. Tak jakby nie było wątpliwości.
Okazuje się, że tamta porażka była, przynajmniej tymczasowo trochę uwalniająca. Bez Niej pewnie bym sobie nie uświadomił, że mam teraz wybór, a z tego mogą także wynikać jakieś szanse. Uwalnianie to jedna z wielu rzeczy, które robi najlepiej ze wszystkich.
Pierwszy raz udało mi się też rozmawiać jakoś tak poza zobowiązaniami, poza autorytetem, a z człowiekiem. Wiedziałem to oczywiście już wcześniej, jako człowiek jest jeszcze bardziej porażającą wspaniałością.
Sama możliwość powtórzenia takiej sytuacji zachęca mnie do próbowania doktoratu, bo przecież w przeciwnym przypadku z czym mógłbym ubiegać się o ponowny kontakt.
Tak naprawdę, to upewniła mnie jednak w tym, że nawet jeśli zostanę całkowicie nikim, to w jej zawsze nie do ukrycia nieudawanej radości nie zanosi się na zmiany. W przyjaźni najważniejsza jest chyba właśnie taka bezwarunkowość. Nie wyobrażamy sobie sytuacji, w której ktoś mógłby się kogoś wyrzec. Zdaje się, że otrzymuję coś takiego. Dlatego, że z tego właśnie źródła, to czy mam wybór? - powinienem być najszczęśliwszy w całej polis!
herbata, perfumy, kury na drutach, nadzieja, faktycznie, przeżywanie wyznawania i zapewniania się.
Moje saldo znowu zostało potężnie dociążone, ale może to właśnie taka sytuacja, w której takim długiem powinienem się tylko chwalić i zwyczajnie cieszyć. Wiadomo, że już nie spłacę, ale może nie po to go właściwie dostałem.
Przez to wszystko, po kolejnych 11 godzinach, gdy wracałem z pracy, to wciąż moje myśli, mimika oraz cielesne drgawki wymykały mi się spod kontroli. Idę ulicą i znienacka uśmiecham się, kroki same zwalniają, rozglądam się czy nikt nie patrzy na mnie jak na idiotę, który cieszy się z niewiadomoczego (skąd mogli by wiedzieć, że dzisiaj na świeżo to właśnie ja jestem najszczęśliwszy), jeśli nie to idę dalej i potrząsam głową, 'nie do wiary'

sprawozdanie #1

Zlecono mi w celu ukojenia wykonać spacer i złożyć z niego relację.
Zabierałem się do tego długo, wciąż nie czując się gotowym, żeby umożliwić sobie jakąkolwiek przyjemność. Od początku też przewidywałem, że jeśli zrobię coś z myślą, że powinno mi to dać choćby ułamkową postać doświadczenia katharsis, to na pewno coś będzie się chciało przy takiej okazji zjebać.
Zanim znowu opiszę niezawodną skuteczność swojego czarnowidztwa, dwa słowa o uwarunkowaniu.
Lubię chodzić i to jedna z niewielu aktywności, które jednocześnie lubię i jestem w tym dobry. Jednak od tego feralnego niemal roku chodzenie mnie trochę odstręcza, ponieważ jest kolejnym dowodem na moją biedę. Chodzę bowiem w celu zapewnienia sobie substytutu komunikacji. Moi znajomi jeżdżą do Perugii, Paryża, Bristolu. Mnie zazwyczaj nie stać na przejechanie się tramwajem do pracy. W takim znaczeniu chodzę zawodowo. Spacer to dla mnie nie pierwszyzna. Znam setki tysięcy kombinacji sposobów chodzenia i ewentualnego podskakiwania gdy jestem dostatecznie na uboczu, wybierania trasy ze szczególnym uwzględnieniem przechodzenia przez ulicę w niedozwolonych miejscach oraz wszelkich aktywności pobocznych dla marszu: kontroli wektorów poruszających się wokół, cyklicznej obserwacji pewnych istotnych punktów (kwiaty, kasztany, ptaki, kupy, remonty, sukienki), zagłuszania myśli samobójczych czy też zaspokajania potrzeby nucenia. Jestem profesjonalistą.
Gdy otrzymałem zlecenie od początku bałem się, że spacer nie przyniesie mi nic nowego w ramach mojej w pełni opanowanej i zrutynizowanej pracy chodzenia. Wstępnym urozmaiceniem było głównie to, że strasznie mnie ostatnio jebie staw skokowy oraz to, że dzisiaj zupełnie nie miałem czasu na spacer i wychodziłem z wyrzutem sumienia, że robię znów nie to co mnie nagli.
Ledwo wyszedłem i zaczęły się dziwy. Już po 20 metrach pewne mało urocze dzieciątko próbowało mnie opluć. Mało urocze miało na oko 5 lat, ale siedziało krzywo w wózku-spacerówce z zabandażowaną dokładnie tą kostką, która i mnie boli. Zazwyczaj unikam takich sytuacji, ale zainteresowało mnie, dlaczego wyraźny znak przekazany mi przez brzydkie dziewczę próbuje mnie odstraszyć już na samym początku drogi. Odezwałem się, ale po około minucie rozmowy, dowiedziałem się tylko 'umiem' w odpowiedzi na pytanie czy umie mówić. Zrezygnowany, wykręciłem się jeszcze banałem 'to brzydko' i dotknięty w ten sposób poszedłem dalej.
Dla rozrywki skierowałem się w kierunku okolicy, która spośród wielu mi okolicznych słynie chyba najgorszą sławą. Zbliżając się jednak w stronę Warty, od poczucia zagrożenia przez oczekiwaną w takim miejscu bandę około 10 dresiarzy, doszedłem do dźwięku niezgorszej muzyki. Przechodząc przez dziurę w płocie, dowiedziałem się wreszcie, że znalazłem się w przedsionku Ethno portu, do którego od 6 lat nie udało mi się zbliżyć mimo nieukrywanej sympatii. Oczywiście od razu też wystraszyłem się, że mogę kogoś spotkać. Zbliżałem się więc w tym przypadku ostrożnie. Podchodząc do wejścia, zauważyłem w końcu pierwszą osobę jaka się za nim znajdowała. Z osób przeze mnie ubóstwianych, pani doktor jest zapewne na drugim miejscu. Przy tym łączy mnie z nią szczególna relacja strachu. Mimo że chodząc na pewne jej autorskie zajęcia nie odezwałem się przez 30 godzin ani razu, to za egzamin dostałem piątkę. Dzisiaj jednak nie wspominałem tego. Po prostu zrobiło mi się w porównaniu wstyd siebie i zanim się zorientowałem, uciekałem już w drugą stronę.
Żeby chociaż nie tracić muzyki, obszedłem jeszcze teren imprezy dookoła. W trakcie spaceru miałem nie zagłębiać się w siebie, tylko doświadczać świat napotykany. Niestety obserwowanie emanujących wizerunkiem uszczęśliwienia uczestników imprezy, z których większość miała dredy i nawet jeśli nie była geniuszami antropologicznymi, to pewnie umiała chociaż grać na bębnach, znów zapędziło mnie w kozi róg. Czułem się ponownie mały, niczyj i pozbawiony tożsamości. Muzyka także zrobiła się rzewna, przy czym nie mniej żywa i zupełnie przejmująca. Jako, że jestem dość wrażliwy na dźwięki, to sam też przejąłem się i poczułem wybity z każdego rytmu, jakiego miałem się trzymać. Jako podkład dźwiękowy do mojego spaceru, muzyka nadała mu sens sceny, w której napięcie rozpaczy rośnie i ponieważ z reguły filmy oglądam sam, w takiej sytuacji zakładałbym się ze sobą, że w ciągu następnych 5 sekund główny bohater zostanie zamordowany. (z moich ostatnich filmowych znajomości, to ostatnie scena 'Die Fremde' mogłaby stanowić analogię).
Dla wygrania zakładu mogłem utopić się w Warcie, ale piosenka się zakończyła i oklaski przypomniały, gdzie jest granica świata zainscenizowanego. Wolałem więc przyjrzeć się kolejnym dziwom. W zupełnym pobliżu najmodniejsze z modnych na lato miejsc w tym mieście: trochę piachu, kontenery (w tym mieście powinno to brzmieć ironicznie) i potworne zagęszczenie hipsterów, którzy próbują tam sprzedawać swój dizajn, piją drogie i komercyjne piwo oraz próbują nasiąknąć lansem. To miejsce także starałem się opuścić możliwie szybko, przy tym dając jednak najpierw poznać swoją miną, że to co widzę to mnie obraża... chyba że ewentualnie, któraś z was naiwne dziewuchy, którymi gardzę chciałaby do mnie powiedzieć choćby jedno słowo, wtedy z chęcią poświęcę jej życie.
Do tego także nie doszło i udało mi się wrócić do domu w stanie względnie nienaruszonym,  tylko trochę bardziej roztrzęsionym.
Pod moją nieobecność, koleżanka próbowała zaprosić mój telefon na jakąś imprezę. Co za pomysł! Po powrocie poinformowałem ją z odpowiednią zwłoką, że ani mój telefon, ani ja nie mamy na to ochoty.

biznesplan analiza swot portfolio pff

Może i mógłbym spróbować jakiś doktoracik w innym miejscu-mieście-uczelni. Miałbym nawet gdzie i miałbym do jakiej rozmowy wrócić w tej sprawie, tak aby przedrzeć się co najmniej do momentu kolejnej rozmowy kwalifikacyjnej.
Pierwsze pytanie brzmi oczywiście po co? i na to pytanie nie znam oczywiście odpowiedzi.
Zająłem się więc nieco bardziej realnymi rozważaniami i podziwiam to jak zapętlają się niemożliwości.
Słyszałem też, że lubicie diagramy, zorientowanych na sukces i znających swoje mocne strony.
No to myk: