społem

nie lubię się.
z wzajemnością.

zagrożenie normalnością

Wszystko to jest nienormalne i nienormalnie się czuję.

Całe szczęście.

Bo gdybym miał to wszystko za normalne uznawać i swoim życiem nazywać, dopiero wtedy musiał bym się załamać.

Nic nie mam i jestem nie na swoim miejscu.

Dzięki temu mogę łudzić się, że to co moje ciągle jest mi przeznaczone i czeka cierpliwie, jedynie trochę gdzie indziej.

cokolwiek dziś na talerzu

Idąc do korpo miałem mocne postanowienia konfrontowania tych wszystkich oportunistyczno-konsumpcjonistycznych lemingów z moją biedno-rozpaczliwą biografią.

Niestety dostrzegłem w nich ludzi i nie udało mi się zainteresować nikogo sobą zanim nie polubiłem na tyle, aby nie chcieć martwić prawdami.

Biję się jednak cały czas z tym, czy przyznać im się do tego kim jestem, czy udawać nadal tego, co choć mruk, to znośnie sobie we korpo radzi.

Gdy jakiś czas temu zrobiłem na obiad coś z mojego znacznie wzbogaconego w trakcie korpożycia parówkowego repertuaru, komuś spodobało się to na tyle, że zapytał, czy to smaczne. Zgodnie z prawdą powiedziałem, że nie wiem.

Powinienem był to rozbudować właśnie o kontekst postdoktorancko-nędzarski, jak na przykład poniżej.

Nauczyłem się totalnej biedy, w której nie ma smaków, gustów, marzeń, chęci ani doznać.

Jest tylko przytłumiona złośliwa wola przetrwania.

Jeśli trzymając się kwestii obiadowych czasami odczuwam jakieś smaki, to w swoim życiu, w którym gotuję tylko sam, tylko sobie, czułbym się wręcz źle, gdyby mi coś z tego smakowało.