duszności

Gdy zostaję sam ze sobą na weekend, to niezależnie od obowiązków i planów, prędzej czy później znajdę siebie przykrytego pościelą podczas przedłużającej się w bezczas chwili, w której po prostu leżę i w tępym przerażeniu pozwalam własnemu umysłowi zastanawiać się nad sobą. Piszę wtedy tego właściwego bloga, którego ten obecnie wypełniany tekstem, a przez was czytany, jest tylko odpryskiem i wentylem bezpieczeństwa. Przerabiam wtedy wszystkie te najmniej wygodne pytania, które zawsze pozostają bez odpowiedzi. Obserwuję własne niezdarne zmagania z „kim jestem?”, „dlaczego znalazłem się tu i teraz?”, „co mam z tym wszystkim zrobić?”. Próbuję podklejać i łatać swoją wiarę w świat i ludzi. Nieraz zmuszony jestem burzyć całą konstrukcję nadziei, którą wiatr, deszcz, czas i o różnych intencjach wandale naruszyli albo ja sam – raz zaniedbaniem a raz zbytnią architektoniczną finezją – pozbawiłem prawa istnienia, by na oczyszczonym i jeszcze bardziej niż poprzednio nieprzystępnym polu postarać się kiedy indziej zbudować coś znowu od nowa. Marzę o życiach, których nigdy mieć nie będę, u boku ludzi, którzy dawno mnie skreślili albo tych, których nie potrafiłem skłonić do tego, żeby moje imię w ogóle wyartykułowali. Jak reklamy na popularnych portalach, otaczają mnie nagle wyskakujące jedne po drugich wspomnienia wszystkich błędów, razem z ich najdobitniej ukazanymi szczegółami i aż do perwersji powtarzającymi się myślami o straconych w następstwie mojego gapiostwa lub odrobiny szczęścia szansach. Nie mogę opędzić się od oskarżeń i mimo, że zazwyczaj obrzucam nimi siebie, to innym też się one słusznie należą, a jedne ani drugie niczego już w mojej sytuacji nie zmienią. Przewiduję najgorsze scenariusze i spodziewam się utrzymania tendencji absurdalnych, które miotają nami i niszczą wszystkie próby realizacji wartości. Wyobrażam sobie ogrom nicości, który nas wszystkich czeka, a którego po śmierci nikt z nas tak czy inaczej nie doświadczy.

Położywszy się dla chwili odpoczynku, kończę przykuty do łóżka żalem, bezsilnością i, przede wszystkim, tęsknotą.