po fakcie nic się nie zmienia

Miałem sen, nie tyle koszmar, co sen o stresie. Śniło mi się, że robię coś karkołomnego. Wyjeżdżam do Ameryki. Muszę załatwić tysiąc spraw. Nie zdążam. Mam jakieś problemy oficjalne. Jednak wylatuję. Znajduję się w Stanach. Jestem w jakimś sklepie. Nie potrafię nic w nim rozpoznać. Nie wiem co mam kupić. Nie wiem jak posługiwać się pieniędzmi. Nie znam języka. Przy kasie czegoś ode mnie wymagają, ale zupełnie nie rozumiem czego. Robię jakieś zamieszanie. Chcą mnie zatrzymać. Z miejsca tęsknię, żałuję wyjazdu, wypominam sobie brak przygotowania. Cały roztrzęsiony. Wyzwanie ponad siły. Nie wiem co mam robić. Wiem, że nie dam sobie rady. Pogubiony.

A potem budzę się, przecież w tej samej Ameryce, która mi się śniła, ale budzę się już obojętnie, bez napięcia, bez strachu, właściwie znudzony i co najwyżej zdenerwowany tym, że wstawać muszę codziennie przed 5 rano. Wiem już, że nic tu specjalnego. Co prawda trochę inaczej, ale w gruncie rzeczy tak samo, a przynajmniej na tyle podobnie, że przez samo bycie człowiekiem zawsze uda się jakoś porozumieć, z kimkolwiek lub czymkolwiek bądź.

W tym śnie jednak widać, jak nawet po fakcie mały panikarz w moich wewnętrzach nie daje spokoju.

Podejrzewam jednak, że rzecz jest jeszcze bardziej uniwersalna. Chodzi w niej o status, jaki się przypisuje pewnym bytom, a jest on na tyle silny i emocjonujący, że żadne prawdy, fakty i weryfikacje nie są w stanie zmienić go ani całkowicie pozbawić siły.

Bóg nawet u ateistów wywołuje drżenie.