Nirwański

Nie piszę do bloga, bo pracuję.

Dobrobyt korporacji sam się przecież nie urodzi.

Moja korporacja na szczęście nie szczuje mnie na efektywność, oszczędność (zatrudnianie mnie jest już jej oszczędnością), wskaźniki. Wyniki są jedynie cyklicznie przedstawiane w mailach od ważnych person. Pewnie powinienem się w ten sposób tym bardziej woluntarystycznie utożsamić. Czy udało się – korporacji mną zawładnąć, mi przestać myśleć, moim ambicjom dokonać eutanazji - ?

Z błogim przerażeniem stwierdzam, że częściowo.

Ze wskaźnikami nie utożsamiam się.

Za to praca zaczęła mi się od jakiegoś czasu śnić. To ciekawe, ale przed zmianą stanowiska nie zauważyłem ani razu, abym przejmował się pracą po pracy. Obecnie jednak stałem się za parę rzeczy odpowiedzialny. Nieraz budzę się w nocy z trwogą, że przecież muszę wrócić do snu, bo nie dokończyłem tam pisać jakiegoś oficjalnego maila. Jak tylko odróżnię sen od jawy, nagle kolejny wymiar lęku – bo skoro to jawa, a ja jestem tutaj, to kto w tej chwili pracuje i odpowiada na rzeczywiste maile?

Tego typu nonsensy wyraźnie o czymś świadczą.

W ogóle czuję się dużo głupszy. To dziwaczne obserwować, jak intelekt mnie opuszcza z czasem coraz bardziej. Dziwaczne, ale nie smutne – a to już okropne.

W mijającym tygodniu szef zapewnił mnie, że przedłużamy moją trwającą do końca miesiąca umowę na czas nieokreślony. Pozostały tylko formalności kadrowo-HRowe (mam nadzieję, że to tautologia). Pół roku temu jako przerażony każdym kolejnym miesiącem prekariusz nie wierzyłem, że mi się to kiedykolwiek przytrafi i nienawidziłem każdego kto bagatelizuje tego typu szczęście i bezpieczeństwo
Nie mogę już tego pamiętać.

Nie spodziewałem się, że dodatkowe porcje przymusowego siedzenia tak bardzo dadzą w kość moim stawom (w kość stawom?). Skoro robię takie postępy w korpokonoformi, to może na prywatną służbę zdrowia w budynku obok też powinienem się zdecydować tak jak bodaj wszyscy u mnie?

W ramach głodnych kawałków z podróży do korporacji już od początku planowałem, że opowiem jak to wygląda, ale teraz nie mam już duszy etnografa.

Pamiętam, że na samym początku koleżanka pochwaliła się, że zdarza jej się pójść z chłopakiem na miasto i przehulać 900 zł w jedną noc. Miałem wtedy krzyknąć coś w stylu „czy ty/wy tu jesteście doszczętnie popierdoleni? Przecież to więcej niż ja przez cały miesiąc wydaję  (mam) na życie, a ty kurwa coś takiego i jeszcze się do tego przyznajesz i jeszcze z uśmiechem i jeszcze jako jakaś jebana przechwałka, czy chujwie co to ma właściwie z nami zrobić?”. To pewnie właśnie wtedy wybierając milczenie, zdałem test.

Co ciekawe większość stereotypów o korporacji potwierdza się w skali 1:1. Naprawdę rozmawia się tu głównie o jedzeniu, o pogodzie, o wakacjach, o budowaniu domu/ urządzaniu mieszkania/ brania\spłacania kredytu na to wszystko oraz małżeństwie i dzieciach. Zdarza się oczywiście coś innego od czasu do czasu, ale o czymkolwiek by się nie rozmawiało – zawsze jako o konsumpcji. 

Niech nawet zacytuję to, bo to właściwie tak:

i polecam przewinąć do tego 1:50