wierzę w jeże

Po okresie, w którym zdążyłem już niemal sfiksować i niemal wydobrzeć, pani perłowa nagle pojawiła się znowu, tym razem już jako bardziej złotawa.

Teraz moja skóra paruje winem, a głowa myślami, które nie rzadziej niż co trzy minuty wracają do niej, do wczoraj i do tego być może najbardziej bajkowego miejsca, w jakim moje ciało zatrzymało się w tym mieście, do myśli, których nie wypowiedziałem, do pytań, które potrzebuję zadać i do tych pytań, na które zapomniałem odpowiedzieć, a w końcu do jeża, który nam towarzyszył.

Zupełnie mi to parowanie rozbija dzisiejszą robotę, bo zamiast rozumienia filozofa, którego czytam, wciąż myślę o filozofach, jakich używaliśmy wczoraj.

To w nawiązaniu do szczeniactwa, o którym pisałem niedawno, a które wczoraj zarzuciliśmy pannie o dziwnym imieniu, która własne marzenia o byciu w parze próbowała projektować na nas, bo, jak przyznała, sama od 7 lat kocha się w chłopaku z odległego miasta i nie jest właściwie pewne, czy on o tym cokolwiek wie.

A poza tym to fascynujące, jak na bezrybiu i syrena staje się rybą, a pod wpływem euforii ze spotkania, niknie zupełnie potrzeba zastanawiania się nad rybością, nawet jeśli racjonalizmy podpowiadają, że syrena przerasta szklaną kulę, w której według wszelkich standardów ryba powinna się znaleźć w wyniku połowów.
Z drugiej strony, skąd taki niedoświadczony rybak, który od dawna nie widział nic bardziej konkretnego niż burty jego łodzi i wariującą raz po raz niewyraźną linię pomiędzy niebem a wodą miałby mieć w ogóle pewność co do tego, jak wygląda ryba?