podmiłość

To istna paranoja w jakim tempie i z jaką częstotliwością potrafi mi się odmieniać obiekt podkochiwania.

To podkochiwanie jest w dodatku ściśle cykliczne.

Właściwie co o roku podkochuję się w kim innym.

Latem w kim innym niż w trakcie jesieniozimoprzedwiośnia

W poniedziałki podkochuję się w kimś innym, w środy w kimś innym, a w niektóre weekendy w jeszcze kimś innym.

Nie działa to oczywiście z taką dwudziestoczterogodzinną precyzją. Wszystkie podkochiwania ciągną się jakoś w tle, ale jedno z nich lub kilka potrafi nagle wziąć górę, a potem równie nagle wyczerpać się, z powodów równie błahych, co ode mnie niezależnych.

Są też sprawy podkochiwania, które mają bliżej nieokreślony rytm i odnawiają się od okazji do okazji.

Nie mówiąc już o tych całkiem efemerycznych podkochiwaniach, trwających nawet tak krótko jak odwrócenie głowy w drugą stronę.

Czasem idąc w jedną stronę zaczynam podkochiwać się w kimś, by znaleźć sobie kogoś nowego do podkochiwania już w drodze powrotnej.

Oczywiście moje intencje w każdym przypadku są równie szczere i za każdym razem zaczynam planować całe przyszłe życie właśnie w takiej konfiguracji.

Żadnego z tych żyć nigdy nie zacząłem żyć.

Zastanawiam się tylko, czy taka strategia jest wystarczająca, żeby dożyć z nią aż do śmierci i wciąż mieć nadzieję.