Kiedy ludzie mówią o rynku pracy, myślą o sobie w roli menadżerów i przedsiębiorców.
Kiedy ludzie mówią o kapitalizmie, przedstawiają sobie siebie jako bogaczy.
Kiedy ludzie mówią o klasowości (lub niby mniej anachronicznie - o stratyfikacji), wyobrażają sobie własną przynależność do arystokracji.
Kiedy ludzie mówią o monarchii, sytuują siebie na królewskim tronie.
Nawet, gdy mówią o totolotku, widzą już siebie z walizką pełną pieniędzy.
Niestety proporcje są zawsze przeciwko wyobraźni. Mający złudzenia nie pomieszczą się w żadnej z grup, w której chcieliby siebie widzieć. Jednak te złudzenia (a ponoć bardziej anachronicznie - "fałszywa świadomość") nieraz skłaniają ich do działania na rzecz tych systemów, które ich samych sprowadzą do samego sedna dupy i zachowania statusu pionków, które mogą sobie co najwyżej powyobrażać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz