czuję się idiotycznie i nie do zniesienia winny tego, że moi rodzice są starzy.
i tak - poważnie wstyd mi za to, że marnowali swój czas i pieniądze na mnie.
wiem, że to najgłupsze, czego mogliby się ode mnie dowiedzieć i nigdy by na to nie przystali, ale i tak każde wspomnienie młodości rozsadza mnie podwójnie - bo wciąż jeszcze trochę pamiętam różnorodność udręk, jakich osobistym i pokoleniowym źródłem dla nich byłem i bo wiem, że nie zwrócę im niczego, co stracili w tym czasie, ze szczególnym wskazaniem na czas.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz