rozplanowany

W sumie nie mam planów. Nie wiem co będzie i nie sądzę, żebym dążył.

Chociaż mam plany. Jakieś mam. Mam dokładnie zaplanowane ruchy ciała na wypadek katastrofy drogowej z moim udziałem. Mam zaplanowaną obronę w razie ataku terrorystycznego i nalotu bombowego. Mam plany na wypadek łapanek do rozstrzelania. Mam plany na po diagnozie o śmiertelnym nowotworze. Mam plan na wypadek wylania mnie z pracy.

Podejrzewam, że w razie nastąpienia oczekiwanych wyzwalaczy tych planów, i tak nie udałoby mi się ich przeprowadzić. Istotne jest jednak to, że nie mam planów dotyczących prawdopodobnego.

W ogóle nie umiem chcieć.

To na pewno też wciąż efekt wcielonej prekarności.

Na marzenie, planowanie i chcenie trzeba sobie móc pozwolić.

Nie mogąc sobie pozwolić, ogranicza się lub wyzbywa marzeń, planów i chęci.

Nie chcąc już niczego, nie da się tego osiągnąć.

Życie z dnia na dzień to wymóg, który trzeba uczynić swoim głównym nawykiem.

Takich się chyba nie zapomina.