forget Foucault!

To że wiemy i jesteśmy znudzeni słuchaniem oraz mówieniem o problemie, nie unieważnia go, a tym bardziej nie rozwiązuje. Zainteresowanie się czymś innym nie sprawia, że poprzednie przestaje istnieć.

Jak mogę zapomnieć o Foucault, skoro codziennie odczuwam to, o czym mówił: na własnym żołądku, na własnej skórze, we własnych nogach, swojej pozycji społecznej i statusie symbolicznym.

Jestem pariasem, a nie wszyscy są pariasami.

Przy tym sam mam jeszcze w miarę nienajgorzej, dzięki rodzinnym instancjom, do których mogę się odwołać i wierzyć, że dzięki nim przeżyję również następny miesiąc.

Jestem w najniższej warstwie przeklętej klasy średniej.

Nikomu nie mogę pomóc, tym bardziej sobie.

Patrząc w jedną stronę, widzę upadanie, patrząc w drugą – panoszenie się.

Patrząc z kolei w lustro, widzę wyuczoną bezradność, zmęczenie i niewiarę.