Oczywiście, że wolę działać niż myśleć.
Tyle tylko, że zbyt długo nie dostrzegałem fałszywości tak
formułowanej dychotomii.
Jedna sprawa, że nie da się działać bez myślenia, choćby było
to myślenie nieuświadamiane już dzięki uprzedniemu myśleniu i
długotrwałej praktyce.
Inna sprawa, że działanie to też rodzaj myślenia.
A jeszcze kolejna, bodaj najtrudniejsza dla mnie to ta, że nie ma
działania jako takiego, bo aby móc działać jakiekolwiek
działanie, trzeba je najpierw zorganizować – wszystko, co to
działanie otacza, umożliwia, daje mu miejsce na zaistnienie i
posiadanie znaczenia.
Najprostszym, najbardziej od dawna aktualnym i nieprzypadkowym przy
tej okazji przykładem będzie rewolucja, której zawsze tak wielu
chce i oczekuje, gotowi w każdej chwili do działania, wiedząc
jednak, że ich działanie nic nie da, bo rewolucja wymaga ogromnej
organizacji. Bardziej doświadczeni spodziewają się też, że
właśnie ta organizacja, której wymaga rewolucja, jest pierwszą
oznaką upadku rewolucji. Umożliwiająca rewolucję organizacja już
jest reakcją. Każda organizacja dąży do konserwacji i
biurokracji, a przecież tym sprzeciwiają się zazwyczaj rewolucje.
Organizacja jest więc o tyle niezbędna, co zdradliwa, a nawet
zdradziecka.
Być może dlatego rewolucyjnie można tylko i wyłącznie myśleć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz