godna samotność

Chyba przestałem znosić samotność z godnością.
Nie dość, że zachciało mi się ludzi w życiu, nie dość że założyłem konto na portalu randkowym, nie dość że zacząłem myśleć o mówieniu do ludzi, to jeszcze napisałem na jakimś portalu ogłoszenie głoszące, że nawiążę współpracę w sprawie zarządzania moją samotnością i rozmawiałem z nawet najbardziej przypadkowymi ludźmi, którzy na takowy akt odpowiedzieli. Nikt jednak spotkać się ze mną nie chciał, nawet jeśli przyznawałem się do tego, że dostałem na koniec swojej poprzedniej pracy w uznaniu dla mojej o tyle potrzebnej co miałkiej i dla wszystkich innych wstrętnej roboty butelkę, którą mógłbym opróżnić z zawartości z kto-pierwszy-ten-lepszą. Niektórzy deklarowali się, ale na pytanie zobowiązujące do ustalenia co-do-czego, znikali. Albo tylko ja jestem w tych czasach zdesperowany, albo natykam się wyłącznie na takich o desperacji słomianej.
Na ile to desperacja, a na ile mam prawo?
Godna samotność to coś jak spokojna starość.
Wiemy (a raczej podejrzewamy), że to spierdolony los, ale uznajemy, że nie powinien on w żadnym razie być afiszowanym, ani w ogóle wychodzić na zewnątrz. To ten rodzaj problemu, którego właściwym miejscem jest bycie pod dywanem, zamiecionym, niewidocznym, niedrażniącym, nieprzypominającym o sobie. Nawet ci co cierpią na spokojną starość lub godną samotność czuję się oburzeni, gdy ktoś użyje wobec takich podmiotów określenia innego niż mający być przysłowiowym eufemizm.