Nie wiem z powodu jakiej to naiwności
tak uczepiłem się idei prawdy.
Działa to we mnie od najmłodszych
lat.
Każda wypowiedź musi zostać poddana
testowi prawdziwości.
Zamiast stwarzać, poszukuję więc
przeciwwskazań.
Zamiast zapewniać, przypominam innym o
nieodłącznej nieprzewidywalności.
Zamiast potwierdzać, przypominam sobie
o skromności władz mojego rozumowania i pamięci.
Zamiast poklepywać po plecach,
znajduję słowa rozpętujące kolejne wątpliwości.
Wszystko jest w ten sposób chyba,
prawdopodobnie, nie wiem, byłoby, jeśli ewentualnie chcesz.
Zawsze można przecież czegoś nie
uwzględnić. Zawsze się czegoś nie uwzględnia. Każdy się myli.
Jak więc można mówić wielkimi kwantyfikatorami bez wyrzutów
sumienia?
Jeśli Bóg istnieje w formie wielkie
statystyka, który dla każdej swojej owieczki ma zestaw neonowych
słupków lub przynajmniej plik w excelu w celu mierzenia
poszczególnych aspektów życia pod względem ilości lub
skuteczności, to w pierwszych miliardzie (może nawet wyżej, kto
wie) zawodników znalazłbym się w kategorii nie-mijania się z
prawdą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz